PDA

Orijinalini görmek için tıklayınız : ßir kişiyim sadece bir =(


Maltus
17.Haziran.2019, 20:23
<div id="post_message_380856"><blockquote class="postcontent restore "><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Comic Sans MS"><font size="3"><font color="darkslategray">Dün bir rüya gördüm, her sevdiğim dediğim şey uçuruma yuvarlanan bir taş gibi kayboluyordu, görebildiğim yalnızca ardından havaya kalkan toz bulutu, gözlerimi ve genzimi yakan. Aynaya baktım görünen sadece yaşamın acımasızlığı ve arkama dönüp uzandığımda uçarak kaçan bir kuş gibi oluyordu sevgi. Şimdi buradayım gerçek dünyada çevremizde mesut mutsuz bir sürü insan var, kimi onların içerisinde kaybolmaktan korkuyorum, içimde çırpınıp duran sevgi dünyamın yok olup robotlaşmaktan korkuyorum. Bu bir sürü insanın içerisinde çeşitli arayışlar da var, hatta yanıbaşındaki insanı arayanlar bile var, arayıp kaybetmek var ama kaybetmemek için uğraş veren yok. <br /><br />Bu kadar insan etkileşimlerinin arasında sevgi arayan biri olarak silinip gitmemek için durup kendimi sorguluyorum, sonra hiçbirşeyin bir kişi tarafından yaşanmadığını görüyorum ve ben sadece bir kişiyim. Oysa benimde duygularım var, sevenin sevdiği kişi ile beraber olması, güneş ve toprağın birbirine yakınlaşması gibi benimde duygularımın bir başkasını duygularıyla buluşmasına ihtiyacı var, ama ben sadece bir kişiyim. Yaşam hızla akıp gidiyor, kendi söküğünü dikemeyen bir terzi gibi etrafımıza sevgi ve sevinç dağıtırken kendi yaptıklarımızdan ötürü birbirine ırak yaşamlar biçimleniyor ve biz bu yaşamların neresindeyiz bilemiyoruz. Bunlar başkalarına ırak düşünceler değil hep tek kişilik planlar kurulur hayatta, gerçekleşip gerçekleşmemesi önemli değildir ama kendi kurduğun planların bile neresinde olduğumuzu bilemeyen bir insan topluluğu yetişiyor. <br /><br />Mesela ben, canım sıkıldığında elimi uzatacağım bir sigaram yok, kullanmıyorum, çakmak ve kibrit taşımıyorum, kendimi tutuşturacağım bir yaşamım da yok, sadece bir sevgi var avucumda sakladığım, onunda çizgilerin arasında kaybolup gitmemesi için bir savaş veriyorum. Ama yaşamda her şey menfi değil, örneğin doğa koşulsuz bir sadakatle veriyor kendini, rüzgar sanki beni takip ediyor hep mesut olduğumu görmek istiyor, kelebekler sanki içimdeki çocuğua sesleniyor hep benimle koşmak yaramazlık yapmak istiyor. Dışarıda böyle bir yaşam sürüp giderken penceremden gzölerime, yüreğime süzülen güneş burada hayalde bir oyunu yaşamaya, pembe kumlardan kaleler yapmaya çağırıyor beni. İçimdeki sevgi ise doğada gördüğüm bütün her şey de ayrı bir şey gibi, isimsiz mutluluklar gibi ve ben hala bir kişiyim.</font></font></span></div>